Tag: momentopname (page 1 of 2)

Wie dit leest…

Op mijn dagelijkse wandeling kom ik regelmatig kant-en-klare poëzie tegen. Er hoeft echt geen aanvullende, verduidelijkende of grappige tekst bij. Soms is de tekst ook poëtisch of grappig bedoeld, zoals in deze geveltuin, bij deze winkel en op het raam van een huis:

Soms zijn er teksten die uit hun context zijn geraakt en daardoor aandoenlijk, mooi of simpelweg poëtisch zijn geworden. Zie bijvoorbeeld de poster die in de berm van een druk kruispunt beland was, een briefje dat is blijven hangen na een soort speurtocht en een fantastische stoepkrijtkreet ‘koek is lekker’:

Dan is er de categorie goedbedoelde briefjes, waar ik alle begrip voor kan opbrengen:

En de briefjes waar ik heel hard om moet lachen omdat ze ronduit passief agressief zijn (arme Olga):

En aangezien ik alles lees dat ik tegenkomt, valt het me ook op de een reclame nu wel op een hele toepasselijke plek staat (links) en heb ik echt hoofdschuddend naar de tekst op het informatiebord staan kijken met de stremmingsperiode van doorvaart van het Spaarne (rechts).

Zijn de foto’s te klein? Mijn verzameling staat op de pagina borden en briefjes. Zie jij ook dit soort mooie geschreven berichten? Of loop je er aan voorbij? Ik lees ze graag en zal ze blijven verzamelen.

Verhalen schrijven

Voor mij zijn foto’s een startpunt voor haiku, limericks of een blog. En soms heeft een beeld helemaal niets nodig en plaats ik alleen een foto. Maar ik heb ook een verzameling beelden die nieuwsgierigheid oproepen; ze vertellen een verhaal.

Afgelopen week heb ik mijzelf in Frankrijk onder kunnen dompelen in de wereld van de fictie. Ik heb een hele fijne schrijfweek van Wilma Geldof gevolgd. Al doende gespeeld met perspectief, het maken van personages, het schrijven van scenes, het ontdekken van de kracht van de dialoog en de werking van flashbacks. Veel oefeningen gedaan, veel fouten gemaakt en daardoor veel geleerd. En ik heb een beginnetje gemaakt met het durven schrijven van verhalen bij mijn verzamelde foto’s. Hieronder het verhaal over Katrien. Een volledig verzonnen verhaal bij een foto (zie bovenaan dit bericht) die ik al in 2006 maakte op de veerboot naar Dover. Een rokende dame achter de onmisbare “No smoking”-tekst op het natte dek van het schip. Een beeld dat op zichzelf al erg mooi is, maar ik hoop er met mijn verhaal een nieuwe laag aan toe te voegen.

Het smaakt voor mij naar meer, hou de pagina verhalen in de gaten!

Familiebezoek

Katrien keek naar de rook die uit de raffinaderijen in de verte omhoog kringelde. Ze rook het, maar misschien was dat eigenlijk de stookolie van de motor van de veerboot waar ze op stond.  De opslagtanks waren lelijk, maar zo vertrouwd. Nog een klein half uur dan meerden ze af in Dover, wist ze.

Toen ze in Duinkerken het schip op ging, regende het. Ze was neergeploft op een glimmend geel kuipstoeltje met kauwgomvlekken. Ze had er eerst met haar hand aan gevoeld of ze nog plakten. Vanaf dat harde stoeltje had ze met haar winterjas aan de hele reis naar de glazen schuifdeuren gestaard. Toen haar blik de laatste druppels uit de wolken had geschud, was ze opgestaan, zwaar leunend op de kuipstoel naast haar. Buiten rommelde ze al lopend in haar handtas. Sigaret en aansteker, haar levenslijn. Ze deed net of ze de gele tekst “No smoking” niet had gezien. Het maakte haar niet uit wat anderen ervan vonden.

Wat zou Timo zeggen als hij haar op komt halen? En zou ze haar kleinzonen een knuffel mogen geven? Officieel moest ze in thuisquarantaine door haar reis naar Engeland. Ze mocht ook bijna niets meer; niet roken op de veerboot, niet meer zomaar cadeaus voor het gezin van haar zoon meenemen door die Brexit en nu ook niet meer knuffelen met haar kleinkinderen door corona. Wat een wereld. Waarom was Timo ook niet gewoon in de buurt gebleven? Hoe lang zou ze het nog redden om zijn kant op te gaan? Ze stak een tweede sigaret op. Meer en meer meeuwen scheerden laag langs de boot, de overkant kwam langzaam dichterbij.

Ze reisde altijd op gemakkelijke schoenen. Maar nu zelfs op slippers. Door de prednisonkuur waren haar voeten flink gezwollen. Het optrekkend vocht van het dek deed haar rillen, ze deed ook het bovenste knoopje van haar rozerode jas dicht. De dokter had haar nog maximaal drie jaar gegeven.

‘Mevrouw, u mag hier niet roken, hoor’. Ze keek de jonge jongen niet aan, doofde de peuk met haar slipper, duwde zich af aan de natte picknicktafel, schuifelde door de schuifdeuren terug naar binnen en plofte in hetzelfde gele kuipstoeltje neer. Nog tien minuten voor ze aanmeerden.

Ik hou van toeval

Ik hou heel erg van toeval. Ook al wordt het vaak gewoon veroorzaakt door ergens bewust mee bezig te zijn en dan te ontdekken dat je niet de enige bent met deze focus. Dat je beter kijkt en daardoor dingen ziet die je anders niet waren opgevallen. Dat dingen bij elkaar passen omdat ze via de associaties in jouw hersenkronkels kloppen.

Onlangs volgde ik een schrijfworkshop van de man met de pen (die van die fantastische ollekebollekes, ik introduceerde hem in de blog “Afstand houden“). Daar maakte ik kennis met de Haiku. Ik had wel eerder van die dichtvorm gehoord, maar niet bedacht dat het zo leuk zou zijn om er mee te stoeien. Nog maar drie weken verder kan ik al niet meer zonder. Waarom past de haiku me zo goed? Een haiku is een kort gedicht van drie regels met een vast stramien van 5-7-5 lettergrepen, van oorsprong (een deel van) een kettinggedicht (hoe Serge en ik een deel van onze limericks maken) en betreft het (natuur)observaties. Wikipedia omschrijft het als volgt: “De haiku is het resultaat van nauwkeurig waarnemen en liefdevolle zorg. Een haiku is niet zomaar een klein gedicht in drie regels met 5-7-5 lettergrepen elk, even belangrijk is de verwondering en een haast kinderlijke verbazing die er uit spreekt. Haiku lezen wil zeggen de indrukken ondergaan, met de sfeer en de gevoelens van het haiku-moment. Haiku heeft niet veel uitleg noch intellectueel gedoe nodig.”.

Ik heb mijn blog niet voor niets opmerkdingen genoemd – dat is precies wat ik doe: kijken-zien-waarnemen-verwonderen-vastleggen-delen. Maar wat heeft dat met toeval te maken? Ik had nog maar net mijn eerste haiku durven delen, toen Jeroen (die ik ken van de improvisatietoneelvereniging) een foto met titel Haikoe plaatste op facebook. Dat was voor mij aanleiding voor deze haiku:

Het toeval wilde dat Jeroen vlak daarna een restje Fou Yong Hai zou eten en daar wel een woordgrap in zag. Ik kreeg de uitdaging met foto en titel Fou Yong Haiku. En daar was het toeval aan mijn kant: ik had net het vorige blog geschreven dat begint met de zin “Er is een wereldwijde pandemie. Dat klinkt als een oosters gerecht – en zo is het mogelijk wel ontstaan – maar het is niet onschuldig.”. Deze gedachtekronkel kwam direct van pas:

Ook zonder titel kom ik onderwerpen tegen waar ik graag wat bij schrijf. Dat kan een nieuwsbericht zijn, maar ook opvallende teksten – of juist het ontbreken daarvan. Zo schreef ik mijn eerste haiku over een naambordje met weggevaagde familienaam, schreven Serge en ik daar ook een limerick bij en was er een vrachtwagen zonder opdruk die een limerick ontlokte. Maar ook was daar de mysterieuze graffiti tekst “Doe is gek“, waar ik een gedichtje bij heb geschreven.
Een haiku is spelen met taal en kent regels – net als de limerick. Maar de mogelijkheden, de puzzelstukken en het doel zijn anders. Geen rijm, geen grap, geen strak metrum – de Haiku is zowel vrijer als strikter. Ik ben dus aan het experimenteren welke vorm bij welke “ogenblikervaring” het beste past.

En dan terug naar de haiku – de natuurobservaties. Dat zijn huis-tuin-en-keuken-waarnemingen die ook in tijden van Corona prima door kunnen gaan. Sterker nog – juist het veel rondom huis zijn en het standaard frisse-neus-wandelrondje nodigen uit om beter te kijken en te luisteren. Als je daarvan kan genieten, dan zijn er dagelijkse cadeautjes. Afgelopen week heb ik genoten van een sneeuwwitte (leucistische) meerkoet, een roodwitte celspin die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was en een gevecht tussen een spin en een tor. Dit blog uitwerkend kijk ik nu met verwondering naar de lentesneeuw buiten. Dit zijn de bijbehorende haiku:

De haiku is geen nieuwe hobby, het is een uitbreiding van mijn gereedschapskist. Een manier om beeld en tekst te combineren om zo mijn opmerkdingen met jullie te kunnen delen.

« Oudere berichten

© 2025 opmerkdingen

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑