Tag: geluksmoment (page 1 of 2)

Verwarrende opdrachten

Op mijn dagelijkse wandeling loop ik langs het politiebureau van Haarlem. Het bureau zit in een mooi oud pand aan het Spaarne, tegenover molen de Adriaan. Op enkele ramen zijn stickers en plaatjes aangebracht met de melding dat het verboden is fietsen te plaatsen. Voor één van die ramen staat een fietsenrek. Met fietsen. En elke keer als ik daar langskom moet ik glimlachen. Wat een tegenstrijdige opdracht! Een limerick (zie plaatje bovenaan) was dan ook wel op zijn plaats.

Ik hou van dit soort verwarring. En de borden en beelden die daarbij horen. Fietsverboden zijn heel Nederlands. Maar ook voor de auto zijn er restricties. Zo troffen we in Schotland op een parkeerplek een bord aan dat je vroeg alleen je motor aan te hebben staan als je wil rijden. Logisch toch? Blijkbaar begrijp ik niet dat er activiteiten zijn die je kan doen op een parkeerplaats – in je auto mét draaiende motor. Een soortgelijke verbazing had ik bij de entrees van nationale parken in de Verenigde Staten. Bij de wachtershuisjes waar je je entreebewijs moet laten zien (voordat de bijbehorende slagboom opengaat) staan briefjes met de tekst ‘proceed after stopping‘. Iedereen die daar komt wil het park in. Niemand wil daar blijven staan. Geloof me. Stoppen doe je alleen om daarna door te kunnen gaan.

Maar er is meer verwarring te vinden die door goedbedoelde adviezen en verzoeken op bordjes wordt veroorzaakt. Je weet helemaal niet meer wat je nou wel of juist niet moet doen. Bij de watervallen van Agua azul in Mexico staat een aandoenlijke vertaalfout op de borden: ‘Dangerous not to swim‘. Hoewel ze strikt genomen natuurlijk wel gelijk hebben: als je niet zwemt wordt het helemaal lastig. In schapenrijk Schotland wordt je veelvuldig gevraagd hekken te sluiten, zodat de schapen niet ontsnappen. Logisch. Doen we. Maar.. een hek zonder aansluiting op omheining.. Ik wil hem graag sluiten hoor, maar ik loop er zelf gewoon omheen, oké?

Soms zit het verwarrende in het onverwachte. Op een fantastisch mooie plek in Laos verwacht je wel afvalbakken. Maar niet voor chemisch afval. Tenminste: ik niet. In Mexico was aangegeven waar een restaurant en toilet zich bevonden. De combinatie van letteraanduiding voor het toilet en een pictogram voor restaurant, levert een bijsmaak op. En een glimlach. Elke keer als ik (de foto van) dit bord zie, moet ik lachen. Genieten is dat!

Ook in Mexico was er wel een bijzondere manier om op te roepen dat je in het verkeer je aandacht daar volledig bij moet houden. De boodschap: Denk niet aan mooie vrouwen! Inclusief plaatje van een rondborstige, uitdagende schone – terwijl de moeder van zijn gezin nogal tuttig getekend was. En weet je wat het is met roze olifanten waar je niet aan mag denken? Precies! Je kan er niet meer níet aan denken.

En tsja, als je 24 uur per dag open bent, dan hoef je in principe geen slot op je deur, geen uitknop voor je lamp en al helemaal geen rolluik, toch? Maar als je dat rolluik dan toch hebt, regel dan ook die lichtknop maar! Want nu is de tekst wel onjuist. Maar het is altijd beter dan het liquideren van je nieuwe management lijkt me. Want ik begrijp wel wat er staat, maar mijn hoofd maakt andere verhalen door het lezen van zo’n bord.

Met die laatste foto kom je in de reclame-categorie terecht. Twee mooie voorbeelden van verwarring hieronder. Eén met een reclame voor milieuvriendelijke stookolie. Kan dat? En de infrastructuur rond de toeristische ‘suikerformaties’ en ‘suikerstranden’ werd mede mogelijk gemaakt door een drankje zonder suiker. Ik kan van dit soort tegenstrijdigheden geen genoeg krijgen!

Sommige borden zijn vreemd. En soms zijn de borden (of stickers of briefjes) verwarrend door de plek waar ze zijn geplaatst. Het beeld is dan tegenstrijdig. Het is in al deze voorbeelden een onschuldige verwarring: hier gaan geen mensen aan dood – het zijn geen urgente adviezen of vragen. De meeste mensen zien ze niet eens. Maar ik hou van ze. Ik verzamel ze, want ze zijn tijdloos. En ze zijn echt overal. Ze zijn ontwapenend en vormen voor mij geluksmomentjes.

Onder Beeldtaal staat een overzicht van allemaal foto’s. Ik ben die aan het aanvullen en opnieuw aan het indelen op subpagina’s. De foto’s uit dit bericht vind je op de subpagina Borden&briefjes.
Die collectie wordt nog verder uitgebreid en aangevuld. Met foto’s uit mijn archief, maar ook met nieuwe vondsten.

Heb jij ook mooie voorbeelden van verwarrende borden op gekke plekken? Ik geniet graag mee!

Ik hou van toeval

Ik hou heel erg van toeval. Ook al wordt het vaak gewoon veroorzaakt door ergens bewust mee bezig te zijn en dan te ontdekken dat je niet de enige bent met deze focus. Dat je beter kijkt en daardoor dingen ziet die je anders niet waren opgevallen. Dat dingen bij elkaar passen omdat ze via de associaties in jouw hersenkronkels kloppen.

Onlangs volgde ik een schrijfworkshop van de man met de pen (die van die fantastische ollekebollekes, ik introduceerde hem in de blog “Afstand houden“). Daar maakte ik kennis met de Haiku. Ik had wel eerder van die dichtvorm gehoord, maar niet bedacht dat het zo leuk zou zijn om er mee te stoeien. Nog maar drie weken verder kan ik al niet meer zonder. Waarom past de haiku me zo goed? Een haiku is een kort gedicht van drie regels met een vast stramien van 5-7-5 lettergrepen, van oorsprong (een deel van) een kettinggedicht (hoe Serge en ik een deel van onze limericks maken) en betreft het (natuur)observaties. Wikipedia omschrijft het als volgt: “De haiku is het resultaat van nauwkeurig waarnemen en liefdevolle zorg. Een haiku is niet zomaar een klein gedicht in drie regels met 5-7-5 lettergrepen elk, even belangrijk is de verwondering en een haast kinderlijke verbazing die er uit spreekt. Haiku lezen wil zeggen de indrukken ondergaan, met de sfeer en de gevoelens van het haiku-moment. Haiku heeft niet veel uitleg noch intellectueel gedoe nodig.”.

Ik heb mijn blog niet voor niets opmerkdingen genoemd – dat is precies wat ik doe: kijken-zien-waarnemen-verwonderen-vastleggen-delen. Maar wat heeft dat met toeval te maken? Ik had nog maar net mijn eerste haiku durven delen, toen Jeroen (die ik ken van de improvisatietoneelvereniging) een foto met titel Haikoe plaatste op facebook. Dat was voor mij aanleiding voor deze haiku:

Het toeval wilde dat Jeroen vlak daarna een restje Fou Yong Hai zou eten en daar wel een woordgrap in zag. Ik kreeg de uitdaging met foto en titel Fou Yong Haiku. En daar was het toeval aan mijn kant: ik had net het vorige blog geschreven dat begint met de zin “Er is een wereldwijde pandemie. Dat klinkt als een oosters gerecht – en zo is het mogelijk wel ontstaan – maar het is niet onschuldig.”. Deze gedachtekronkel kwam direct van pas:

Ook zonder titel kom ik onderwerpen tegen waar ik graag wat bij schrijf. Dat kan een nieuwsbericht zijn, maar ook opvallende teksten – of juist het ontbreken daarvan. Zo schreef ik mijn eerste haiku over een naambordje met weggevaagde familienaam, schreven Serge en ik daar ook een limerick bij en was er een vrachtwagen zonder opdruk die een limerick ontlokte. Maar ook was daar de mysterieuze graffiti tekst “Doe is gek“, waar ik een gedichtje bij heb geschreven.
Een haiku is spelen met taal en kent regels – net als de limerick. Maar de mogelijkheden, de puzzelstukken en het doel zijn anders. Geen rijm, geen grap, geen strak metrum – de Haiku is zowel vrijer als strikter. Ik ben dus aan het experimenteren welke vorm bij welke “ogenblikervaring” het beste past.

En dan terug naar de haiku – de natuurobservaties. Dat zijn huis-tuin-en-keuken-waarnemingen die ook in tijden van Corona prima door kunnen gaan. Sterker nog – juist het veel rondom huis zijn en het standaard frisse-neus-wandelrondje nodigen uit om beter te kijken en te luisteren. Als je daarvan kan genieten, dan zijn er dagelijkse cadeautjes. Afgelopen week heb ik genoten van een sneeuwwitte (leucistische) meerkoet, een roodwitte celspin die op het verkeerde moment op de verkeerde plek was en een gevecht tussen een spin en een tor. Dit blog uitwerkend kijk ik nu met verwondering naar de lentesneeuw buiten. Dit zijn de bijbehorende haiku:

De haiku is geen nieuwe hobby, het is een uitbreiding van mijn gereedschapskist. Een manier om beeld en tekst te combineren om zo mijn opmerkdingen met jullie te kunnen delen.

Vogelen vanachter je bureau

In 1986 (!) maakten van Kooten en de Bie een aflevering over de “arrogneut” – een thuiswerker. Die sketch moet je echt even kijken! Toen al legden ze de twee grootste valkuilen van thuiswerken bloot: de oncontroleerbaarheid (in dit geval door de schuld aan de kantoorklerk geven) en de afleiding van de thuissituatie (hier een treintjes-hobby).

Thuiswerken is zo gek nog niet. Na 4,5 jaar ben ik nog steeds een mislukte ambtenaar, maar het thuiswerken zorgt er voor dat ik trekken begin te vertonen van de “arrogneut”, het op afstand werken maakt van mij een letterlijke raamambtenaar! Want mijn treintjes zijn de vogels in de tuin.

Gisteren startte de meteorologische lente. Bomen zitten vol in de knop – de eerste blaadjes komen uit – maar ze zijn nog kaal genoeg om alle vogels te zien zitten. En vaak hoor je ze eerder. Dit is het moment dat de wintergasten er nog zijn en de zomergasten aankomen. Dit is het moment dat de beste plekken worden uitgekozen en de nesten worden gebouwd. Vogelen van achter je raam. Wat een bonus!

Pal tegenover ons raam staat een grote Paardenkastanje. De vaste fourageerplek voor het koppeltje boomkruipers. De boomkruipers eten nooit samen, maar wel vaak tegelijk met ons. Ik wist niet dat er zoveel duizendpoten in de bast van de Kastanje verscholen zitten! Met hun licht gekromde, spitse snaveltje trekken de boomkruipers de lange spartelende beestjes er zo tussenuit.

Boomkruiper (Haarlem, 2020)

Er zijn veel vaste bewoners van ‘onze voortuin’. Naast de boomkruipers hebben we merels, gaaien, eksters, koolmezen, pimpelmezen, vinken, (hout-, tortel- en stads-)duiven en kraaien. De laatste hebben hun nestelpogingen helaas opgegeven door de harde wind. Ik hoop dat ze terugkomen. De houtduiven hebben hun nest in de Paardekastanje nu niet bezet. Een leegstaand pand met kapotte ramen is namelijk veel aantrekkelijker! Hilarisch om te zien hoe deze krakers door het lege pand met hoge plafonds vliegen.

Stadsduiven (Haarlem, 2020)

Er zijn ook hanggroepers in de tuin. De kauwen, spreeuwen en halsbandparkieten komen altijd met veel, maken een hoop herrie, schijten de boel onder en vreten alles wat los en vast zit… en verdwijnen weer.

Vorig jaar hebben we met de buurt een insectenhotel gemaakt. Meer voor de vorm en het samen doen, dan dat we verwachtten dat er echt insecten in gaan zitten. Totdat er (op 11 september 2019) een aanslag op het hotel werd gepleegd door de grote bonte specht. Een fantastisch schouwspel. En: er zitten dus wel degelijk insecten in! Nou ja, er zaten in ieder geval insecten in.

Grote bonte specht (Haarlem, 2019)

Naast de specht zijn er meer stamgasten. Zoals de roodborst. Fier fluit hij/zij zich een eind in de rondte; de buurtkatten uitdagend. Maar ook de heggenmus scharrelt schichtig rond. Mocht je (net als ik) moeite hebben om het verschil te zien tussen een huismus en een heggenmus, dan zijn er twee cursussen van de Nederlandse Vogelbescherming die leuk zijn om te doen. Eentje over tuinvogels en een andere over vogels in Nederland.
Er is ook een stamgast die we bijna nooit zien, maar die zich wel laat horen: de bosuil.

Heel soms hebben we bijzondere gasten. Zo is er af en toe een koperwiek, een zwarte roodstaart, een grote gele kwikstaart en hebben we twee jaar geleden zowaar een verdwaalde fazant gehad. Een imposant beest, waar zelfs de katten (die gerust een kauw of duif wegplukken) van onder de indruk waren.

Fazant (Haarlem 2018)
Fazant (Haarlem 2018)

Vogelen doe ik eigenlijk altijd op vakantie: vogelboek, verrekijker en camera staan op de paklijst: het zorgt dat je beter waarneemt. Dat je af en toe letterlijk stil staat. En het werkt heerlijk ontspannend. Nu we zo min mogelijk naar buiten gaan (en onze vakantie niet doorgaat) is vogelen vanuit je raam een mooie bezigheid. Vogelen vanachter je bureau!
Welke vogels zie jij als je uit je raam kijkt?

PS er is één vogel-waarvan-ik-de-naam-niet-genoemd-heb… Een stoorzender, een pestkop, een … daarover meer in mijn volgende blog!

« Oudere berichten

© 2024 opmerkdingen

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑