Als je – zoals ik – eind dertig bent, behoor je tot een bijzondere reclamedoelgroep: die van de immer schipperende en gestreste moeder. De vrouw die haar dagen multitaskend tussen de rollen van taxi-chauffeur, schoonmaker, politieagent, juf, kok, deurwaarder, coach, secretaresse en voorlezer doorbrengt. Oja, en ook nog als collega, partner, vriendin, dochter en moeder dient te functioneren.
Althans, dat is het beeld waar de bedrijven op inspringen. Ik – kindervrij – krijg onafgebroken reclames voor kinderopvang, kindvriendelijke uitjes, kinderkampen, dingen voor jezelf (spa, chicklitboeken, schoonheidsspecialisten, veel kleren, nog meer schoenen), oppascentrales, maar ook… boodschappenservices.
Zo komt nu regelmatig een filmpje van Picnic in mijn scherm. Een blonde dame windt er geen doekjes om, ze roept je vanaf een leeg hockeyveld gelijk toe: “Wist je dat je 20 werkdagen per jaar in de supermarkt doorbrengt?!”. Om te vervolgen met “dankzij Picnic besteed ik die tijd nu met mijn kinderen”, terwijl een schuchtere jonge jongen op klaarlichte dag een krat met boodschappen binnendraagt.
20 werkdagen……? 20 werkdagen! Uitgaande van 8 uur per dag, is dat 160 uur per jaar en dus ruim 3 uur per week. In het grootste deel van de Nederlanders huishoudens gaat er gemiddeld 3 keer per week iemand naar de supermarkt. Dat betekent dus een uur per keer! Gemiddeld. Dat lijkt mij erg veel. Daar valt dan wel wat winst te behalen, je bent geneigd de werkende moeder gelijk te geven.
Volgens andere bronnen besteden we per huishouden gemiddeld 2 uur en een kwartier per week in de supermarkt. Dat is dan 45 minuten per keer (uitgaande van 3x per week). Dat vind ik nog steeds veel, maar hier lijkt ook de reistijd bij in te zitten. Vooruit.
Als we uitgaan van dit realistischer getal, maar we vasthouden aan 20 werkdagen, kom ik op een werkdag van 5 uur en 51 minuten uit. Mijn gevoel over de blonde dame met gestifte lippen slaat direct om. Ik heb erg met haar te doen!
Deze blonde vrouw werkt dus (alleen) als haar kinderen op school zitten. En blijkbaar gebruikte ze hun sporttrainingen voor het doen van boodschappen. Als je dan toch de tijd hebt, dan doe je daar natuurlijk lekker lang over – een uurtje me-time per keer.
…en nu is daar Picnic. Weg me-time. Hallo winderig en lawaaiig sportterrein. Welkom bezorgers die op de gekste momenten – het liefst onder werktijd – bij je voor de deur staan. En vooral: geen enkele mogelijkheid om de realistische boodschappentijd te gebruiken om met je partner het gesprek aan te gaan over de scheve verdeling van huishoudelijke- en zorgtaken. Zij blijkt ze allebei te blijven doen.
Deze vrouw leeft nog in de jaren 50. Heel retro. Picnic houdt dit verder in stand. De vraag is of dat écht is wat zij wil anno 2020.
Zie jij een Picnic-moeder in je omgeving? Help haar dan.
Een fijne internationale vrouwendag gewenst!
Recente reacties